Свети Адалберт, архиепископот на Магдебург

СПОМЕН НА СВЕТИОТ АДАЛБЕРТ, ПРВИОТ АРХИЕПИСКОПОТ НА МАГДЕБУРГ, ЧИЈ СПОМЕН ЦРКВАТА ГО СЛАВИ НА 20 ЈУНИ

(910-981; латински: Adalbertus Magdeburgensis)

Свети Адалберт[1] е доселеник од Лотарингија,[2] кој во 953 година стапил во служба на Отон I,[3] идниот император на Римската империја. Во 958 година тој примил монаштво во Трир, а во 961 година бил ракоположен во епископски чин.

Во 959 година, руската кнегиња Олга испратила молба до Отон I, во која го моли да испрати епископ во Русија за проповед на христијанството. Во 961 година, Адалберт бил испратен во Киев, но поради негативното и непријателско расположение кон христијанството од Светослав, синот на Олга, епископот бил принуден да бега од Русија, а дел од неговите сопатници биле убиени.

Враќајќи се назад, во чешкиот град Либиц, свети Адалберт ја извршил Светата Тајна Миропомазание над младиот Војчех Славникович, давајќи му го своето име. Подоцна, Адалберт-Војчех станал маченик и светител.

Во периодот од 963-965 година, Адалберт служел при дворот на престолонаследникот Отон II, а во 966 година постанал игумен на Елзаскиот манастир[4] во Вајсенбург, каде што го напишал поголемиот дел од својот историски труд „Хрониките на Регинон“.

Во 968 година, Адалберт бил назначен за архиепископ на Магдебург. На таа функција, целосно се посветил во организирање на прочуената архиепископска школа, во која се школувале и Адалберт Прашки, Бруно Кверфуртски, Титмар Мерзебуршки и многу други.

Споменот на свети Адалберт, Православната Црква го празнува на 20 јуни според Јулијанскиот календар.

---

[1] Адалберт = светол, достоинствен.

[2] Лотарингија (Lorraina, Lothringen) е регион во североисточна Франција, чиј главен град е Мец.

[3] Отон I Велики (Otto I der Große; 912-973), бил херцог на Саксонија, крал на Источното Франечко кралство, император на Светата Римска империја и крал на Италија. Тој е син на Хенрих I, кралот на Германија, и Матилда Вестфалска. Во негово време Империјата го достигнала врвот на својата моќ.

[4] Елзас (Alsace, Elsass) е регион во североисточна Франција, кој граничи со Германија и Швајцарија, а главен град е Стразбург.

Битпазарскиот вагар

Венко Андоновски

БИТПАЗАРСКИОТ ВАГАР

(НАЈТЕШКИОТ И НАЈЛЕСНИОТ ЧОВЕК НА СВЕТОТ)

На ќерка ми Катарина

Не плачи, ќерко. Никој не ја гледа целината. Сите имаат само ограничен пристап до неа. Секој има своја гледна точка. И гледа само дел од светот. И да те качам на Ајфеловата кула (а ти ветив дека еднаш ќе те качам), ќе го видиш цел Париз, ама нема да ги видиш луѓето. Ќе ги гледаш сплескани; ќе гледаш само шапки под кои се подаваат машки или женски чевли, како што тоа го опиша еден познат француски писател.

Фала му на Бога, ќерко, тебе не ти даде таква гледна точка, од високо да гледаш на луѓето. Остави ги ти нив, нека гледаат тие на тебе од високо. И нека те задеваат: нека велат дека имаш повеќе килограми одошто треба. Потешко е да се издржи, одошто да се зададе удар, Ќерко! Затоа, главата горе, бриши ги солзичките, Богородице моја, и слушај што ќе ти раскажам за телесната тежина и за гледната точка!

По улиците на Скопје, во мојата младост имаше еден човек без нога но co чecт, човек што не сакаше да пита, туку купи вага. И наплатуваше по десет динари за едно мерење. На вагата се мереа млади, стари, дебели и слаби, госпоѓи и господа, другари и другарки, сите. Човекот секој ден седеше пред „Мусандра“ и собираше колку за леб.

Еден ден исчезна без трага.

Се распрашувавме по цела Стара чаршија за него, но никој ништо не знаеше; човекот немаше ни роднини ни пријатели. И ништо не узнав за него, сè додека еден ден, сосема случајно, палејќи свеќа на гробот од татко ми, дедо ти Верољуб, погледот не ми падна на којзнае кој ред подолу, врз спомениците, и тоа токму на неговата слика!

Слегов до неговиот гроб и видов: на сликата беше тој, сосема насмеан, како да се радува што е токму на тоа место. Го запомнив името и презимето и бројот на парцелата и

Upitati makedonski narod

Akademik Mihajlo Apostolski: Upitati makedonski narod

Kome, i zašto, smetaju Makedonci i SR Makedonija? Da li se iza negiranja nacionalnog identiteta Makedonaca i makedonskog jezika skrivaju, zapravo, teritorijalne pretenzije prema Jugoslaviji?

Mihajlo Apostolski je čovek za roman i istoriju a ne za novine.

Po njegovom bogatom životopisu mogla bi da se napiše takođe bogata i burna istorija makedonskog naroda u ovom veku, i obrnuto, razume se.

Od dećačkih dana u Štipu, s početka ovog stoleća do danas, naime, Apostolski je svedok i učesnik te istorije.

Pripada onoj staroj gardi koja je imala sreću da povest ne uči iz udžbenika, već iz života. Oni su oblikovali vreme, a taj čudesni materijal je oblikovao njih…

Nisam ga oslovljavao dok smo više sati razgovarali u lepom zdanju Makedonske akademije nauka, u kancelariji ljubaznog Mihaila Januševa, jer je u drugim sobama bilo hladno – ni sa „druže generale“, ni „druže narodni heroju“, ni „druže akademiče“…  Apostolski je srdačan, prirodan, jednostavan čovek. Etikecija bi ličila na veštačko cveće u botaničkoj bašti!

Vojnik u akademiku se prepoznaje po jasnim, preciznim, britkim i jednostavnim rečenicama. Pitao sam ga: „Gde ste naučili da govorite tako dobro – komunikativno i jasno?“ Odgovorio mi je da oficir koji govori nejasno može da izgubi rat! Apostolski – major starojugoslovenske i ratni i