Проповед на Преображење

ПРОПОВЕДНИЧКИ ДЕО

Проповед на Преображење

Петръ рече ко Јисусови: Господи, добро есть намъ здѣ бити” (Мат. XVI, 4).

Поб. браћо,

Кад је преблаги Бог стварао свет, излио је највећу љу бав и милост на љубимца свога човека. Поклонивши му нарочиту пажњу и створивши га по слици и прилици својој, он му показа и нарочиту своју милост тиме, што му даде земљу за станиште украшену сваковрсним лепотама да се њима наслађава душа човечија и пуну разноврсног богаства, које ће служити за потребу човечију и живот људски чинити пријатним. Све је дакле створено за добро човека, јер поглед наш може се наслађавати прекрасним погледима, укус и мирис слатким и миришљавим плодовима и цвећем, слух дивном хармонијом звука, том заносном химном, којом и живе ствари и мртви метал славе свога Творца и Господа. Свуда, где год се окренемо, бр. моја, видимо на земљи милост и издашност Божју, којом нас је обасула и рекао би, да човек нити има шта, нити треба да жели, нити пак може себи чак ни да замисли што савременије, што лепше, него што је живот у прекрасним појавама природе која га окружава и за који му је Бог дао и способност да га разуме и ужива.

Па ипак браћо ми видимо нешто сасвим противно. Ма како човек да живи добро овде на земљи, ма каква лепота да окружава, он је способан да тежи и човек тежи другој лепоти, лепоти и красоти несравњено много вишој, духовној, нематеријалној, тежи лепоти и красоти небесној.

О томе нас браћо уверава и еванђелска повест која нам излаже догађај који је повод празновању данашњег великог и светлог празника Преображења Господа и Спаситеља нашег, и најјачи доказ тежње човечије к небу и лепоти која тамо влада. Чујте само браћо: „После шест дана узе Исус Петра и Јакова и Јована и поведе их на

Православието во Андора

ПРАВОСЛАВИЕТО ВО АНДОРА

Местоположба: Андора или Кнежество Андора (каталонски: Principat d‘Andorra,француски: Andorre, шпански: Principado de Andorra) е парламентарно кнежество во југозападна Европа. Малата држава, која што се наоѓа на источниот дел од Пиринеите, се граничи на север и на исток со Франција, а на запад и на југ со Шпанија. 

Површина: Со вкупна површина од само 468 км², Андора е една од најмалите држави во светот.

Број на население: Според пописот од 2016 година, Андора брои 77.280 жители.

Официјален јазик: Каталонски.

Религија: Популацијата на Андора воглавно припаѓа на римокатоличката вера (88,2%). Нивни заштитник е Пресвета Богородица од Мериксел. Иако не е официјална државна религија, Уставот признава посебен однос со Римокатоличката црква, нудејќи некои посебни привилегии за таа група. Други христијански деноминации, кои се регистрирани во Андора се: Англиканската црква, Црквата на обединување, Новоапостолската црква и Јеховините сведоци. Малата муслиманска заедница главно се состои од северноафриканските емигранти. Постои мала заедница на Хиндусите и Бахајците, а приближно живеат и околу 100 Евреи во Андора.

Куса историја на државата: Територијата на денешна Андора во античко време припаѓала на Римската империја, а главни центри за романизација на оваа територија во тоа време биле денешните градови Сан-Јулија-да-Лориа и Ескалдес. Во периодот од V-VIII век оваа територија влегла во состав на кралството на Западните Готи. Во почетокот на IX век територијата била опседната од Шпанската марка, основана од Карло Велики. Неговиот син, императорот Лудовик Благочестивиот, во 819 година на Андорците им ја подарил „Големата хартија на слободата“, како награда за храброста, која тие ја покажале во времето на битките со Маврите.

Основањето на Андора се поврзува со одбраната на Западна Европа од арапското навлегување во VIII век. Во текот на долгогодишната опсада на Шпанската марка, андорската територија претставувала важно упориште на

Свети Вилигиз, архиепископот на Мајнц

СПОМЕН НА СВЕТИОТ ВИЛИГИЗ, АРХИЕПИСКОПОТ НА МАЈНЦ И РЕГЕНТОТ НА СВЕТАТА РИМСКА ИМПЕРИЈА, ЧИЈ СПОМЕН ЦРКВАТА ГО СЛАВИ НА 23 ФЕВРУАРИ

(940-1011; латински: Willigisus)

Свети Вилигиз[1] е роден во 940 година во Шјонинген.[2] Како младо момче, даден бил на воспитување и образование кај учителот Волколд, воспитувачот и советникот на принцот Отон II. Истакнатите способности на Вилигиз му дозволиле да напредува во кариерата при кралскиот двор, па во 969 година тој го заменил својот учител во учителската должност. По две години бил избран и поставен за канцелар на Германија. Во 975 година бил ракоположен за епископ, а папата Бенедикт VII го назначил за свој легат и го поставил за архиепископ на Мајнц.[3]

По смртта на Отон I, управувањето со државата го презел неговиот син Отон II, а свети Вилигиз бил поставен за негов советник и најдоверливо лице. Во 983 година имал чест да биде во придружба на Отон III во Ахен, за време на неговото крунисување. По смртта на императорот, бил регент на Империјата, управувајќи истовремено со вдовицата и мајката на починатиот крал. Во 996 година патувал во Рим и учествувал во изборот на папата Григориј V, кој станал прв германски папа во историјата на римскиот епископски трон. По смртта на Отон III, Вилигиз му дал безрезервна поддршка на Хенрих II во борбата за императорскиот престол.

Свети Вилигиз успешно ја консолидирал својата политичка активност со црковната. Тој бил успешен канцелар на Германија во време на четворица императори, а нему му припаѓа и најголемата заслуга во легитимизацијата при предавањето на императорската власт. Како канцелар, тој премногу се вложил во заштитата на источните граници на Империјата од нападите на Словените, а исто така и во културниот и економскиот развој на градот Мајнц и регионот. Без разлика на мрачниот период, низ кој поминувало папството, Вилигиз постојано бил на страната на тесните врски со Рим.

Во областа на црковниот живот, архиепископот на Мајнц грижливо се трудел околу зацврстување на црковната структура на германската земја, како и на мисионерството. Тој заседавал со Франкфуртскиот собор, кој во 1007 година го основал Бамбергското епископство, ги решил најважните прашања околу подобрувањето на религиозното образование и ја поддржал монашката реформа. Благодарение на неговите заложби, успеал да издејствува видниот црковен деец Адалберт Прашки да го натера да се врати од Рим во Прага. Како мисионер, свети Вилигиз успеал да испрати проповедници на христијанството во скандинавските земји.

Свети Вилигиз претрпел вистинска загуба, кога во 1009 година целосно изгорел прекрасниот соборен храм во Мајнц, кој бил изграден по негова иницијатива и со негови средства, а пожарот избувнал само по неколку дена од осветувањето. По две години од овој трагичен настан, свети Вилигиз блажено се упокоил, а храмот по неколку години бил возобновен. Споменот на овој светител, Православната Црква го празнува на 23 февруари според Јулијанскиот календар.

---

[1] Вилигиз = верен.

[2] Шјонинген (Schöningen) е град во Германија и реонски центар, со местоположба во федералната земја Долна Саксонија. Влегува во состав на реонот Хелмштет и денес има околу 13.000 жители.

[3] Мајнц (Mainz) е град во Германија и престолнина на федералната земја Рејнланд-Пфалц. Денес има околу 200.000 жители.

Сите народи ќе се соберат пред Него…

СИТЕ НАРОДИ ЌЕ СЕ СОБЕРАТ ПРЕД НЕГО…

Уметничките и книжевните претстави на Страшниот суд и пеколот, особено оние од средниот век, немаат многу допирни точки со евангелската концепција за пеколот, заснована на Христовото учење. Имено, во својата проповед за Страшниот суд, Христос зборува за блажените, за оние кои го примаат „Царството подготвено од основањето на светот“, и за проклетите, оние кои одат во „вечниот оган“. Блажени се оние кои нахрануваат гладни, им даваат вода на жедните, го гостат туѓинецот, облекуваат гол, ги посетуваат болните и затворениците, а проклети се сите оние кои не правеле такви дела. На прашањето, што му го поставиле и двајцата, подеднакво збунети, а кое гласи: „Кога (не) ти го направивме сето тоа?“, Христос одговара: „Вистина ви велам: кога (не) сте го направиле на еден од најмалите од овие мои браќа, вие (не) ми го направивте тоа ни мене.“ Значи, просто и едноставно, проклети сме и во пеколот сме, кога не гледаме и не помагаме конкретни личности, нашите најмали браќа/сестри, ближните на Божјиот Син.

Но, да се вратиме за момент на сцените што ги спомнавме. Во нив јасно се гледа заборавањето на Бога, кое најпрвин започнува со заборавањето на човекот, заборавањето на пораката на Христовото учење, кое нагласува дека, целиот свет е содржан во еден човек и дека спасението на еден човек, без разлика на неговата религија, раса, пол, положба и возраст претставува спас на целиот свет, на целиот космос. Кога игнорираме еден човек, а милиони се игнорираат пред нас секој ден, ние го игнориравме целиот свет. Не постои цена што би можела да се плати за жртвата на еден човек, заради опстанок на некоја група, држава, империја, политички или економски систем. Цената на спасувањето на овој свет, неговата вкупна вредност, се определува со тоа, дали сме подготвени, или не, да сториме сè за да помогнеме само на еден човек, само на еден од најмалите Христови браќа, а тоа е речиси секој човек кој е загрозен, на кој му треба нашата помош и заштита.

Една од низата шокантни слики од бегалската криза, најшокантна за мене лично, е сцената на родител како го фрла своето дете во рацете на еден војник, кој е од другата страна на бодликавата жица. Тоа е сцена на незадржлив очај и, би рекол, бесмислена надеж. Со еден збор, слика на човекот. Сето човечко знаење, сета свест, сета вера, некако избледува пред оваа слика. Повторно, не ми останува ништо друго освен да се вратам на Светото писмо, бидејќи истата слика постои во него со векови. Раскажувачот вели дека, според заповедта на фараонот, секое машко дете од еврејскиот народ требало да биде погубено. Жената Еврејка, за да му го спаси животот на детето, го ставала детето во лулка и го пуштала по реката, со навидум бесмислена надеж дека некој ќе го најде и ќе го нахрани. На ум ми доаѓаат сликите од моќниот Нил и сите оние страшни ѕверови што живеат во него. Но, напуштеното дете го нашло и го одгледало детето на својот прогонител, ќерката на фараонот. Таа го именуваше Мојсеј. Продолжението на приказната е добро познато. Накусо, Мојсеј, роден од очајната мајчинска надеж и љубовта на ќерката на фараонот, го порази фараонот одвнатре, среде неговата империја, ослободувајќи цел народ кој со сила и страв го држел во ропство.

Многу луѓе, потресени од секојдневните безмилосни настани во светот, ќе се запрашаат како да се спротивстават на немилите настани или што да прават со тоа? Сепак, колку и да звучи чудно, судбината на светот се решава овде и сега. Можеме, повторувам, декларативно да ги осудиме политичарите кои носат погрешни одлуки за судбината на еден народ, но тоа нема да ни помогне ако не сфатиме дека покрај нас, сега и овде, еден од Христовите „мали“ секогаш стои, и дека ако не го видиме, проблемот е во

Човека најискрено го љубиме, кога го љубиме заедно со неговите недостатоци…

„Зашто, гладен бев и Ми дадовте да јадам; жеден бев и Ме напоивте, стра­нец бев и Ме примивте; необлечен бев и Ме облековте; болен бев и Ме посетивте; во затвор бев и дојдовте кај Мене“.

Пријателството не може да се одржи без меѓусебен реципроцитет. Љубовта не го бара тоа, не го претпоставува. Љубовта е повеќе од пријателство, кое произлегува доколку кај него се појават нерационални мотиви и постапки. Ближен ни е секој, кому можеме да му направиме добро, а тоа значи секој човек. Пријатели имаме неколку, но сите ни се блиски.

Кога стоиците бараат дека за пријателот мора да се умре, тие ненамерно воведуваат нешто повеќе од пријателството: ЖРТВА, која не може да постои без надрационален став кон оној, за КОГО или заради ШТО се прави жртвата. Жртвата не се објаснува само рационално, а без неа исчезнуваат многу вредносни односи меѓу луѓето.

Цицерон чувствувал дека не може да има пријателство без љубов. А еден поет вели: „Човека најискрено го љубиме, кога го љубиме заедно со неговите недостатоци, ама и кога го сакаме ТОКМУ поради неговите недостатоци“. (Јован Дучиќ)

Чувајте се од кучињата!

Данијел Берковиќ

ЧУВАЈТЕ СЕ ОД КУЧИЊАТА!

ПОЛОЖБАТА И УЛОГАТА НА КУЧИЊАТА ВО БИБЛИСКИОТ ДИСКУРС [1]

КУСА СОДРЖИНА

На овој или на оној начин, животните и човекот неразделно се поврзани. Било да се работи за соработка, било да е тоа недоразбирање. На човека некогаш му се пријатели и помагачи, но исто така, лесно му постануваат и животни прехранбени намирници. Во историјата на религијата, животното постанува битен дел во односот меѓу човекот и Бог. Имено, како жртвен принос, животното постанува своевидно средство за медијација меѓу човекот и Бога. Во библискиот дискурс, односот меѓу човекот и животните се прикажува или како надмоќ на човекот над животинскиот свет, човекот да „биде господар над рибите морски, и над птиците небески, и над ѕверовите – над целата земја и над сите гадинки што се движат по земјата!“ (1. Мој. 1: 26-30), или како однос на взаемен страв: „А сите ѕверови земни и сите птици небески, и сиот земен добиток, и сè што се движи по земјата, и сите морски риби да се плашат од вас; во ваши раце се предадени“ (1. Мој. 9: 2). И на крајот, животното постанува човечка храна: „Сè што се движи и живее, ќе ви биде храна; сето тоа ви го дадов, како што ви го дадов зеленото растение“ (1. Мој. 9: 3).

Во односот меѓу човекот и животните, овде се има за цел да се укажи и прикажи во каква положба во библискиот дискурс и контекст се наоѓа кучето, земајќи го во предвид и поширокиот религиско-историски контекст.

БИБЛИСКИОТ БЕСТИЈАРИЈ [2]

Библискиот бестијариј многу повеќе претставува менажерија[3], отколку фарма на домашни животни. Во библискиот текст, кучето нема да го пронајдеме меѓу припитомените домашни животни или домашни миленици, но затоа ќе го најдеме „заглавен“ меѓу ѕверовите и домашните животни. Дотолку повеќе, во библискиот текст кучето постанува една од карактеристичните метафори, а во религиско-историскиот контекст, тоа е едно од неодминливите и важни животински видови.

Во сточниот фонд на библиски економии, од домашните животни преовладува ситната стока. Во тој контекст, за фамилијарното куче нема место. И покрај фактот дека од религиски причини во Израилот овчарството било исклучително развиено, би можело да се очекува дека кучињата-овчари ќе бидат застапени, но во библискиот текст само на едно место се спомнува овчарското куче. Во својата ламентација[4], праведниот Јов им се обраќа на оние, кои му се потсмевале во неговата несреќа: „А сега ми се потсмеваат помладите од мене, оние, чии татковци не би се согласил да ги ставам со кучињата на стадата свои“ (Јов 30: 1).

Што се однесува, пак, до домашните животни, еврејската именка „tson“ означува генерички поим за ситна стока. Во набројувањето на сточното богатство, оваа ситна стока најчесто се најдува во пар, како „овци и говеда“. На таа сточна листа се појавуваат и козите. За праведниот Јаков се говори дека поседувал „двесте кози со двесте јарци, двесте овци со двесте овни“ (1. Мој. 32: 14). За Лот се говори дека

Филозофската и христијанската симболика во сказната на Антоан де Сент Егзипери – „Малиот принц“

ФИЛОЗОФСКАТА И ХРИСТИЈАНСКАТА СИМБОЛИКА ВО СКАЗНАТА НА АНТОАН ДЕ СЕНТ ЕГЗИПЕРИ – „МАЛИОТ ПРИНЦ“

Сказната „Малиот принц“ од Антоан де Сент Егзипери се изучува во основното образование. „Малиот принц“ во програмата е деклариран како филозофска сказна и мудра парабола, како уметничка творба на универзалните вистини и пример за чистотата на перцепцијата на светот.

Во животот на Егзипери имало две големи страсти, кои речиси истовремено влегле во неговиот живот: авијацијата и литературата. „За мене летањето и пишувањето се едно исто“, тоа е неговиот одговор на прашањето што му е поважно. Движењето, летот – тоа е животот, а самиот живот го почувствувал како лет и движење. „Ние сме жители на иста планета, патници на ист брод“, – рече Егзипери. Тој сонувал да го заштити целото човештво, тој бил подготвен да им помогне на сите на оваа земја, тој живеел за тоа.

„Малиот принц“ потекнува од еден од сижеата од „Планетата на луѓето“. Ова е приказна за случајното слетување на самиот писател и неговиот механичар Прево во пустината. Кај Егзипери лесно се наоѓаат клучните, омилени симболични слики. Еве, на пример, приказните водат до нив: потрагата по вода од жедните пилоти, нивното физичко страдање и неверојатното спасение. Симболот на животот – водата, ја гаси жедта на луѓето изгубени во песокот, таа е изворот на целиот живот на земјата, храната и телото за секого, супстанција што овозможува повторно раѓање. Во „Малиот принц“, Егзипери ќе го исполни овој симбол со длабока филозофска содржина. „Основниот принцип на животот е водата, една од вечните вистини, непоколеблива работа со голема мудрост“. „Дехидрираната пустина е симбол на светот уништен од војна, хаос, деградација, човечка бесчувствителност, завист и себичност“. Ова е свет во кој човек умира од духовна жед. Каков начин на спас гледа Антоан де Сент-Егзипери? „Да се љуби – не значи гледање еден во друг, тоа значи гледање во иста насока“, – оваа мисла го одредува идеолошкиот концепт на приказната. Приказната, како парабола, е најстариот жанр на усното народно творештво. Таа го учи човекот да живее, му влева оптимизам, ја потврдува вербата во триумфот на добрината и правдата.

Приказната има силна романтичарска традиција. Како прво, ова е избор на фолклорен жанр – сказни. Романтичарите не случајно се свртуваат кон жанровите на усната народна уметност. Фолклорот е детството на човештвото, а темата на детството во романтизмот е една од клучните теми. Германските идеалистички филозофи ја поставуваат тезата: Човекот е еднаков на Бога во тоа што може, како Семоќниот, да произведе идеја и да

Зошто не се запазуваат деновите на пост во седмицата на митарот и фарисејот?

ЗОШТО НЕ СЕ ЗАПАЗУВААТ ДЕНОВИТЕ НА ПОСТ ВО СЕДМИЦАТА НА МИТАРОТ И ФАРИСЕЈОТ?

Има две објаснувања за ова, едното народно-обичајно, така да се каже, кое звучи вака: бидејќи фарисејот од параболата вели дека пости двапати неделно, од таа причина, ние воопшто не постиме оваа недела.

Но, дали фарисејот од параболата постел во среда и петок?

Не, не постел.

≫ Во „Дидахи“ постои древна референца за постот во среда и петок: „Вашите пости да не бидат со лицемерите. Зашто тие постат во вториот ден во седмицата (а вториот ден е понеделник, „јом шени“) и петтиот ден од седмицата (а петтиот ден е четврток, „јом хамиши“). Но, вие постете во среда и петок“ (Дидахи 8: 1). Под лицемери овде се подразбираат Јудејците и фарисеите, кои постеле во понеделник и четврток ≪.

Второто објаснување е црковно и ќе се обидеме да го анализираме подетално, според она што е запишано кај проучувачите и толкувачите на Црковниот типик.

Во 49 поглавје од Типикот, посветено на богослужбите за време на Великиот пост и Седмиците кои се подготителни за Великиот пост, за оваа седмица се зборува:

„Треба да се знае: Оваа седмица, оние, кои поинаку мудруваат – постат, а нив ги нарекуваме Арцивуриевци. Ние, монасите, оваа седмица во среда и петок јадеме сирење и јајца, во 9-от час. Мирјаните, пак, јадат месо, расипувајќи го мислењето на оние, кои шират таква ерес“.

Ќе го оставиме настрана фактот, зошто овој став на монасите се применил во пракса за сите православни. Да се обидаме да се позанимаваме со прашањето: кои се овие „другоумни“, спомнати во Типикот во овој контекст, и зошто постот има толку чудно име – арцивурски пост?

Како прво и основно, најпрво ќе ја консултираме „Православна енциклопедија“ и написот „Велики пост“ и да прочитаме што се пишува за оваа тема:

„Воспоставувањето на седмичен пост, што му претходи на Великиот пост, датира  околу VII век. Тој постанал широко распространет на Исток, и ако Византијците го прилагодиле во седмицата пред Великиот пост и ја ограничиле неговата строгост, кај нехалкидонците се покажал дека е прилагоден во седмицата 10 или 9 недели пред Велигден и се почитува строго, како и другите пости…“.[1]

Протоѓаконот Димитриј Половников во својата статија „Зошто не постиме?“ пишува:

Двајца влегоа во храмот да се помолат…

ДВАЈЦА ВЛЕГОА ВО ХРАМОТ ДА СЕ ПОМОЛАТ…

(Или: Човекот, кој ги презира своите браќа, не е способен да се моли!)

Се сеќавам како дете, кога имавме бонбони, кога се засладувавме со нив, често пати ги вадевме од устата и ги стававме во џеб, со цел по некоја минута пак да ги ставиме во уста, но, за жал, по неколку минути тие беа покриени со ѓубре и немаше начин за нивна повторна употреба. Вкусот на бонбоните беше заменет со вкусот на ѓубрето од нашите џебови. Овој настан денес го поврзав и со човечките зборови, на кои со текот на времето тешко е да им се разбере нивното значење на директното и непосредното. Во книгата „Едноставно христијанство“, писателот Клејв Луис потенцира дека во XIX век, „господин“ бил наречен секој човек, кој живеел од каматите од својот капитал и кој имал можност да не работи, без разлика дали бил галантен, отмен и образован, или не бил. Таквиот човек, без да се предизвика смеа, бил наречен „Господин икс – пристоен ѕвер“. Но денес, бидејќи зборот „господин“ и понатака не е поврзан и не асоцира на воспитаност и пристојност, најчестите метаморфози го придружуваат со постоењето на терминот „фарисеј“.

Чуварот и познавачот на Законот, ревнителот за побожен живот, најдобриот претставник на еврејскиот народ по враќањето од заробеништвото, токму тој лик се претворил во лицемер, во фарисеј, во лажна и самопослужена личност. Патем, евангелските „митари“ и „блудници“, кои не се само буквални, туку и симболични личности, не претрпеле семантички промени. Тие такви останале и понатака, пак добро познати во секојдневниот живот како блудници и како собирачи на даноци. А фарисејот, за разлика од нив – мутирал!

Блудницата и митарот се професии, колку што се доходовни, во иста мера и срамни и презрени. Така е, зашто тие печалат на сметка на гревот и тргувајќи со гревот. Но фарисејот не е професија, туку класичен психолошки тип. Така ни е кажано и така ние сметаме. Но, дали фарисејот е целосно огревовен психолошки тип? Каков е тој сложен човечки тип, кој тежнее кон целосна светост, но кој често забегува од вистинскиот пат? Да, фарисејот не е целосно огревовен тип! Да се потсетиме: Според своето образование и воспитување, апостол Павле бил фарисеј; и праведниот Никодим, кој една ноќ пристапил кон Исуса во потрага на вечната вистина, бил книжник и ревнител за традицијата. Ќе згрешиме и ние, ако го отфрлиме фарисејот во

Дали Бог може да се оправда?

ДАЛИ БОГ МОЖЕ ДА СЕ ОПРАВДА?

Ајде да направиме две спротивни слики!

Прва слика: сугестивен разговор меѓу Иван Карамазов и неговиот брат Аљоша, за проблемот со злото и болката во светот. „Слушај ме (Аљоша)… Сакам да видам со свои очи, како срната лежи покрај лавот и како закланиот станува да се прегрне со неговиот убиец. Сакам да бидам овде, кога сите одеднаш ќе знаат зошто сето тоа така се случило. Сите религии на земјата се засноваат на оваа желба… Но, сепак има деца. Што ќе правам со нив тогаш?… ? Слушајте, ако треба сите да страдаат за преку страдање да добијат вечна хармонија, зошто тогаш тоа ги допира децата, кажи ми, те молам? Сосема е неразбирливо зошто и тие треба да страдаат… Солидарноста во гревот меѓу луѓето ми е разбирлива… Но, не може да биде таа солидарност и во гревот со децата. Па, ако навистина е оправдано дека и децата се солидарни со татковците за сите нивни злодела, тогаш, се разбира, таа праведност не е од овој свет и не можам да ја разберам“.

Втора слика: Бог кој страда. Во Евангелието според Лука (13: 35-43) пред нашите очи е  Христос, Кој страда на Крстот. Тоа нѐ става во ситуација како да сме на Голгота. Христос, Кој е на умирање е опкружен со толпа. Таму се присутни пет категории на луѓе. Сите Му се потсмеваат, сите. Духовните и световните водачи – свештеничките и народните водачи Го прекоруваат дека глумел лажен пророк и чудотворец: „Ги спаси другите, нека се спаси Самиот, ако е Христос Божји, Избраниот!“ Народот ги следи своите водачи во ова: сите Го нагрдуваат Исуса, пцујат, Му викаат. Има и војници. Тие едноставно Го предизвикуваат: „Ако си цар на Евреите, спаси се!“. Му се потсмевал и Пилат пишувајќи тријазичен натпис: „Овој е кралот на Јудејците“. Конечно, така се потсмевал и Гестас, разбојникот од левета страна: „Зарем не си Христос? Спаси се Себе Си и нас!“

Што бара Исус на Крстот и сите тие лакрдии под Крстот? Од спорт? Да ја забавува публиката? Или можеби сето тоа „згодно“ се вклопува во „хармонијата на универзумот“, како што би се изразил Иван Карамазов? Фактот на болка и страдање, од една страна. Фактот на Христовата смрт на крстот, од друга страна. Не го наѕираме ли тука, пред Страдалниот Бог, одговорот на