Преподобна Витбурга

СПОМЕН НА ПРЕПОДОБНАТА МАЈКА ВИТБУРГА, ПОДВИЖНИЧКАТА ОД ХОЛКЕМ, ЧИЈ СПОМЕН ЦРКВАТА ГО СЛАВИ НА 17 МАРТ

(?-743; Withburga)

Света Витбурга[1] била најмладата ќерка на Ана, кралицата на Источна Англија. Подобно на своите сестри, таа својот живот го посветила во служење на Бога, па во текот на неколку години живеела строг осаменички живот во местото Холкем, во областа Норфолк, каде што подоцна била изградена и црква во нејзина чест. По смртта на нејзиниот татко, таа се преселила во Источен Дерехем, кој денес е трговски центар во Норфолк.

На тоа место Витбурга собрала неколку побожни девојки, па заедно со нив основала манастир и изградила црква. Но, таа не дочекала градбата на црквата да биде завршена. Света Витбурга блажено се упокоила во 743 година, а нејзиното тело било погребано на градските гробишта во Дерехем. По 50 години од нејзината смрт, по иницијатива на монахињите, гробот бил отворен и нејзиното тело било пронајдено цело и сочувано. Во 974 година, со благослов на кралот Едгар и свети Етелволд, а по иницијатива на игуменот Бритност од манастирот во Ели, нејзиното тело било пренесено во овој манастир. Тука, телото било положено до гробовите на нејзините две сестри.

Во 1102 година, нејзините свети мошти биле преместени во новиот дел од црквата. Во 1106 година моштите на четирите сестри биле преместени во новата црква и положени во близината на олтарот.

На гробиштата во Дерехем, на местото каде што бил нејзиниот гроб, по откопувањето на телото, се појавил чудотворен извор, кој до денес е наречен „Изворот на света Витбурга“, а црквата во Холкем и денес е посветена во нејзина чест. Света Витбурга денес е прославена како заштитничка на англиските градови Берхем, Барлингхем и Дерехем во областа Норфолк. Православната Црква нејзиниот спомен го празнува на 17 март според Јулијанскиот календар.

---

[1] Витбурга = патешественичка.

Денот на планетата Земја

МАЈКО ЗЕМЉО, БАШ ТИ ХВАЛА, У ИМЕ СВИХ НАС, НАС БУДАЛА!

На денешен ден во 1970 година, во САД, за првпат е одбележан Денот на планетата Земја, кога се одржани најголемите еколошки демонстрации во историјата.

Цели 50 години слушаме повици за спас на Земјава од еколошки катастрофи, глобално затполување, од болести, глад, поплави, од природни непогоди… Повиците доаѓаат од владини и невладини организации, од Обединети нации, од разно-разни профитерски компании, со еден збор, од сите оние, кои со прст немаат мрднато за трошка да и’ помогнат на Земјава, а чии повици се најгласни.

По толку многу години во обидите за спас на планетава Земја и во славењето на Денот на мајката Земја, јас сфатив дека целта на овие организации и нивните перверзњаци е уништувањето на човекот, човечкиот мир, радост и среќа, или накусо, на се’ живо и диво! Таа своја цел тие ја постигнуваат на разни начини, а најмногу преку ширење на завист, омраза, гордост, пари, проституција, педерастија, лезбејство, алкохол, дрога, убиства, самоубиства… И сето ова се одвива по малку и бавно, зашто тоа обично е класифицирано како поединечно уништување на човекот, додека масовното уништување на човекот и Земјата тие го спроведуваат со војни, геноциди, нуклеарки, хидрогенки, касетни бомби и слични „мирољубиви“ орудија.

По цели 50 години од првите еколошки протести, истите тие гласноговорници ни соопштуваат радосна вест: Најдена е формула за уништување на светот. Еве ние правиме обиди на Земјава наеднаш до го снема животот и човекот! Науката, или поточно, квазинауката, која е ставена во служба на што помасовно уништување на луѓе, успеа и најде начин да го уништи целиот свет и животот во него. И ако до сега статистиката говори дека преку 1000 самоубиства се случуваат дневно, квазинауката смислува начин како сите народи да извршат колективно самоубиство во името на планетата Земја и нејзиниот спас.

Немојте да мислите дека ова колективно самоубиство ни го спрема ѓаволот, седнат во некоја пустина полна со голи камења, без фабрики, лаборатории и инструменти, зашто тој, натемаго, не е ниту физичар, ниту хемичар, па да ни спреми такво нешто. Злото што ни се случува и што допрва не’ чека си го смисливме ние – неговото величество ЧОВЕКОТ!

Швајцарскиот филозоф Јунг во едно свое предавање рекол: „Најголемата опасност која му се заканува на човекот, сепак е човекот!“ И во тоа постојано тежнеење да се дофати до разорната моќ, во неговите раце сега се наоѓа страшната моќ на уништување, зашто покрај класичното оружје, човекот смисли нуклеарно, па ракети со различни домети, па бомби, па вируси, и гасови, и хемиски отрови, и бактериолошко оружје, и средства за биолошко војување. Нашиот сулфурен пекол, особено Дантеовиот пекол, е смил и трици во

Преподобна Етелдреда

СПОМЕН НА ПРЕПОДОБНАТА МАЈКА ЕТЕЛДРЕДА, ИГУМЕНИЈАТА НА ЕЛИСКИОТ МАНАСТИР, ЧИЈ СПОМЕН ЦРКВАТА ГО СЛАВИ НА 23 ЈУНИ

(636-679; Æthelthryth; Etheldreda of Ely’s double monastery)

Преподобната Етелдреда е родена во 630 година во местото Екснинг, на големопоседот на кралевите на источните Англичани, кое се наоѓало во западен Суфолк. Таа била ќерка на Ана, идниот крал на Земјата на Источна Англија. Древноанглиската форма на нејзиното име Æthelthryth значи „благородна сила“. Во многу историски текстови таа се среќава и како Етелдреда, а подоцна и како Одри. Според житието, таа била огласена и крстена од свети Феликс, апостолот на Источна Англија.

Уште како млада девојка, благодарение на влијанието на свети Феликс, како и на свети Ајдан, таа го засакала монашкиот живот и била предадена на духовно усовршување кај игуманијата Хилда. Во 652 година таа се омажила за некој дворјанин од „Низинските предели“ (место, кое се наоѓало на денешните граници од грофовиите Кембриџшир и Линколншир). Како мираз, Етелдреда го добила градот Ели и островот, каде што бил градот. Во 665 година нејзиниот сопруг починал, а најверојатно, Етелдреда речиси и никогаш не живеела брачен живот, туку вистински девствен, иако била во брак.

И покрај нејзините желби за монашки живот, во 660 година Етелдреда била принудена повторно да стапи во брак, но овојпат тоа било повеќе од политички причини. За да не пропадне кралскиот престол во рацете на нечестивите, таа стапила во формален брак со 15-годишниот крал на Нортумбрија, па на таков начин станала кралица на таа земја. Иако во втор брак, Етелдреда повторно се откажала од брачните обврски и живеела монашки живот, а често ја посетувала монашката заедница на нејзината духовна мајка Хилда во Витби. Конечно, во 672 година, по нејзина молба, бракот меѓу неа и кралот на Нортумбрија бил раскинат и таа се замонашила во манастирот на света Ева, во северна Англија.

Во 673 година, преподобната се вратила во Ели. Таа тука основала два манастири – машки и женски, и постанала нивна игуменија. На манастирите таа им подарила многу земја во близината на градот Вудбриџ, во источен Суфолк. Тука Етелдреда примерно се подвизувала во самотниот духовен живот, водејќи „небесен живот и со збор, и со дело“. Откажувајќи се од царскиот раскош, таа носела едноставна облека и јадела само еднаш во денот. Секојдневно, по многу часови таа минувала во

Според чија волја страдаме?

СПОРЕД ЧИЈА ВОЛЈА СТРАДАМЕ?

kinopoisk.ru

Прашањето за страдањата, маките и болестите, старо е колку што е стар и светот. Уште старите Асирци го поставиле прашањето зошто страдаат човекот и народот, на пример, од некоја епидемија, и оваа проблематика била актуелна дури и во средниот век, кога цели народи страдале од одредени болести. Одговорот и на Асирците и на останатите народи бил единствен: и човекот и народите страдаат заради гревот; Божјата казна е одговор на гревот. Уште од времето на доаѓањето на Господа Исуса Христа во светот, иако толкувањата за човечкото страдање обично останале исти (казна за гревот се болестите и смртта), иако и грчката философска психа открила дека и нужноста и случајноста се можни причини за повеќето човечки несреќи, сепак, благата вест за проштевање и љубов, радикално ја изменила нашата претстава за „строгиот Бог Кој казнува“, за љубоморниот Јахве Кој наредува и бара од својот народ, внесувајќи некои промени во нашата претстава за страдањата на човекот и народот.

Исполнувајќи го и дополнувајќи го Стариот Завет, но не негирајќи или укинувајќи го, Господ Исус Христос преку Новиот Завет Се подарил Себе Си и Својата Љубов на човекот; ја подарил Љубовта Божја, која недоволна била присутна за човекот и само повремено извирала од строгиот, законски праведен и само повремено милостив Јахве. Во исто време Христос не’ потсетил, освестил и ни дал можност во иднина, па до крајот на светот и векот, самите да Го бираме и избираме по наша слободна волја. Тоа значи дека ние повеќе не Го повикуваме Бога само кога ни е тешко, кога сме болни, или кога сме уплашени; повеќе не се обраќаме кон Бога за да Го умилостивиме со некоја наша жртва Неговиот гнев, зашто во таков случај психоаналитичарот Сигмунд Фројд би бил во право кога рекол дека ние во Бога најчесто гледаме налутен татко или насилнички диктатор, на кој треба со покорност, а не со вистинска послушност да му се додворуваме; повеќе не се ценкаме со Бога или Му се обраќаме како на некое деистичко божество, без голема надеж дека Он воопшто ќе не’ слушне.

Приближувањето на човекот кон Христа и носењето на Неговиот Крст, навистина ја исполнува целта на нашето и Неговото постоење само тогаш, кога човекот ќе почувствува дека неговото бреме е лесно, и тогаш, кога ќе сфати дека, да се биде со Него во заедница е радост, а сето тоа е можно да се оствари тогаш, кога нашата одлука да тргнеме со Христа „до крајот на светот и векот“ ќе биде слободна одлука на слободниот човек.
Сите ние доволно и добро знаеме, и тоа од сопствено искуство, како и од искуство на народот кому припаѓаме, дека човекот никогаш не е доволно слободно битие, па заради тоа ниту неговите одлуки не можат секогаш и доволно да бидат слободни. Овој факт, кој делумно произлегува од

Свети Вирин, епископот на Дорчестер

СПОМЕН НА СВЕТИОТ ОТЕЦ ВИРИН, ЕПИСКОПОТ НА ДОРЧЕСТЕР И АПОСТОЛОТ НА ВЕСЕКС, ЧИЈ СПОМЕН ЦРКВАТА ГО СЛАВИ НА 3 ДЕКЕМВРИ

(600-650; Birinus of Dorchester)

Свети Вирин[1] е роден во 600 година, а за епископ, најверојатно, ракополжен е од архиепископот Астериј во местото Генуе. Во 634 година, од Римскиот папа Гонориј, Вирин бил испратен да проповеда среде јазичниците во областа Мерсија. Во почетокот се населил во Пертчестер, во областа Хемпшир, па преку земјата на келтските христијани заминал за градот Силчестер.

Пред да пристигне во Мерсија, тој се сретнал со саксонските јазичници во долината на Темза. Сфаќајќи дека тие имаат потреба од запознавање со вистинскиот Бог, тој одлучил да остане при нив извесен период, па заминал при кралскиот имот во Беркширските низини, најверојатно во местото Челси. Тука се сретнал со Синегилс, кралот на Весекс, во местото Црн Кноб, во областа Беркшир, каде што и ја започнал својата прва проповед. Кралот сметал дека ова јазичничко светилиште ќе биде моќно да ја порази проповедта на светителот, но Вирин не се исплашил од лажните јазичнички богови, туку, напротив, успеал да го преобрати во христијанството дури и самиот крал. Синегилс му дозволил на Вирин да проповеда насекаде низ кралството. Но, сепак, било потребно малку повеќе време за кралот да се зацврсти во вистините на христијанската вера, а со него и целиот негов дом.

По извесен период, кралот побарал да склучи сојуз со моќниот Нортумбриски крал Освалд. Синегилс се надевал дека со заеднички сили ќе можат да им нанесат пораз на злобните Мерсијци. Преговорите се одвивале во кралскиот дворец во Истхемпштед, во Беркшир.

Во преговорите меѓу двајцата моќници, единствена пречка било таа што Освалд бил христијанин и не сакал да се здружува со никаков јазичник. Тогаш Синегилс сфатил дека е дојдено вистинското време да се крсти. Кога го слушнал ова, Освалд се израдувал, па одлучил да го потпише сојузот. За да добие на уште поголема цврстина нивниот сојуз, Освалд понудил да биде склучен брак меѓу неговата ќерка и синот на Синегилс. Од оваа одлука најмногу се израдувал свети Вирин, кој го благословил сојузот меѓу двата крала и

И ќе му Го дадат името Емануил…

И ЌЕ МУ ГО ДАДАТ ИМЕТО ЕМАНУИЛ…

Точно така е пишано кај пророкот Исаиј. Емануил или Со нас е Бог! Ама еве веќе 20 векови ова име и Божјото присуство со нас и меѓу нас е исмејувано и навредувано. Но, зарем за нас не е речено: „Имаат уши да слушаат, ама не им се слуша; имаат очи да гледаат, ама не им се гледа!“. И ова е речено и во дамнини, и во добата на Исаиј, и во времето на Христа, и денес се вели кога го читаме Евангелието, и ќе се вели до крајот на векот. Ама човекот не слуша, затоа што не сака да слуша; и не гледа, оти не сака да види. Тој се слуша и се гледа само себе си.

А колку пати сме слушнале од неповикани, недоначитани и недоописменети да ни објаснуваат Кој бил Христос? Оној Христос, за Кого Исаиј ни прорече дека ќе се роди од Девојка и за Кого архангелот Гаврил ѝ благовестеше на Марија. Де Христос не постоел, де бил измислица, бил мит, фантом, привидение… Па нé убедуваат дека Го нема ни на небо, ни на земја; ниту Го имало, ниту ќе Го има. Па уште се правдаат дека науката докажала дека никаков Христос не постоел.

Е па, за волја на вистината, напразно ќе барате објаснувања која наука тоа го докажала, на кој начин и со кои средства. Такво објаснување ниту има, ниту е можно. Зарем не забележувате дека во светот се појавиле многу културни, религиозни, социјални и политички движења и на ниедно од нив не им се оспорува постоењето на нивниот основач, ама ете, нам, на христијаните, тоа ни се оспорува. Како што никој здраворазумен не може да го објасни постоењето на будизмот без Буда, или на исламот без Мухамед, уште помалку може да се објасни појавата на христијанството без Христа. Дури и да претпоставиме дека нема никакви пишани траги за Христа, фактот дека постои христијанството нé води до логичен заклучок дека постои основач, а тоа е токму Христос.

Има еден интересен шалтерски натпис по банките, на кој е напишано: „Ве молиме, пребројте ги парите на шалтерот! Додатни рекламации не примаме!“ И тоа е сосема правилно и логично. Замислете, подигнувате пари од шалтер и по 20 минути се враќате во банка да направите рекламација! Ќе Ви признае ли шалтерскиот работник? Или да дојдете по 20 дена со рекламација? Зарем нема да бидете смешни! Или да дојдете по 20 години и да се пожалите дека нешто не беше во ред пред 20 години кога ви исплатиле пари! Па, тоа веќе ќе биде одлично сценарио за урнебесна комедија.

А еве, оние кои ја негираат историчноста на Христовата личност, денес, после 20 векови од Неговата појава, прават иста ваква бесмислица. Така е, зашто сите Христови современици, како оние кои Го љубеле, така и оние кои Го мразеле, сите наглас, и усмено, и писмено го признаваат Неговото историско постоење. Оние кои Го мразеа и гонеа уште додека беше на

Свети Ботолф од Линколншир и Бостон

СПОМЕН НА ПРЕПОДОБНИОТ ОТЕЦ НАШ БОТОЛФ, ПОДВИЖНИКОТ ОД ЛИНКОЛНШИР И БОСТОН, ЧИЈ СПОМЕН ЦРКВАТА ГО СЛАВИ НА 17 ЈУНИ

(615-680; Botulf of Boston in Anglia)

Преподобниот Ботолф[1] е роден во 615 година, во аристократско англиско семејство. Бидејќи бил крстен уште како дете, се претпоставува дека бил ученик на ирскиот просветител Фурсеј. Најверојатно, тој бил потстрижен во монах во манастирот на Свети Фурсеј, во замокот Бург, кој се наоѓал во северниот дел од Суфолк.

По замонашувањето, свети Бутолф многу патувал. Возможно е својот монашки подвиг тој да го продолжил во Сусекс, а потоа во северна Франција. По враќањето во Англија, тој ја посетил Нортумбрија и денешната грофовија Шропшир, а потоа поминал некое време во Линколншир, во денешниот град Бостон, чија локална црква го носи неговото име, а очигледно е дека и градот е именуван во негова чест. Потоа, тој се вратил во Земјата на Источните Англи и во 654 година почнал да го гради манастирот во Икена, на место расположено во близина на градот Алдбург, на брегот на Суфолк. Икен е најоддалечена точка на јужниот брег на кривулестата река Алда и се покажал како најидеално место за основање манастир. Црквата, покриена со трски, која и денес се наоѓа на тоа место, сè уште го носи името на свети Ботолф.

Тука светителот бил подложен на многубројни напади од бесовите, кои тој ги прогонувал со знакот на чесниот крст. Околу себе тој собрал заедница на монаси, кои ја обработувале земјата и кои заболената околина ја претвориле во плодородно земјиште. Игуменот Ботолф, чии дела никогаш не биле во спротивност со неговите зборови, длабоко бил почитуван поради чудата, кои ги извршувал, но и поради светоста на својот живот, дарот на пророштво и скромноста. Користејќи ја пловноста на реката, тој ги посетувал териториите на Источните Англи, ширејќи ја благата вест насекаде, а особено во Суфолк, но и во Есекс и Кент. При Ботолф, кој се прославил и со необичната ученост и образованост, како и со тоа дека бил „исполнет со благодатта на Светиот Дух“, за совет доаѓале мноштво на монаси од сите страни на Англија.

Изнемоштен од бремето на староста и грижите, благоразумниот игумен Ботолф починал во местото Бозе, на 17 јуни 680 година и веднаш, по неговата смрт, кон него сите се однесувале како кон светител. Славата за него брзо се раширила по цела Англија и за кусо време во негова чест биле изградени и осветени 64 древни цркви. Иако мноштвото од нив се наоѓаат во источниот дел од Англија, сепак, дел од тие цркви има и во

Јован Атанасов Прилепчанин

ЈОВАН АТАНАСОВ ПРИЛЕПЧАНИН – ПОСЛЕДНИОТ ПРИЛЕПСКИ ИКОНОПИСЕЦ

(1846-1908)

Со економското развивање на градовите во XIX век, кое следувало како резултат од развивањето на занаетчиството, мануфактурата и трговијата, отпочнало градењето на голем број цркви, од кои поголем број се познати со убавите иконостаси. Поголемите градови во Македонија (Битола, Прилеп, Велес и Штип), како и повеќето села, граделе цркви, кои биле огромни по своите димензии (за разлика од XV-XVIII век) со големи и раскошни иконостаси, чие врвно достигнување се иконостасите во црквите од Свети Никола во Крушево (изгорен во 1903 година), Свети Спас во Скопје, Свето Благовештение во Прилеп и највелелепниот од манастирот Свети Јован Бигорски. Додека, од една страна, имало големи уметнички достигнувања во поглед на резбарските работи, од друга страна, во живописот и иконописот имало една стагнирана уметност, без вредни уметнички квалитети, поставени врз занаетчиска основа. Прогресот на земјата, кој најдобро се чувствувал на економското поле, единствено се огледувал во богато украсените икони, работени врз златна позадина и со сребрени окови. Меѓутоа, овој надворешен сјај и украс, не можел да ги сокрие слабите творечки остварувања. Имињата на зографите и иконописците, кои ни се познати во ова време, за нас се важни поради тоа што им останале верни на старата сликарска традиција и религиозна иконографија, адекватни на старите средновековни зографи. Од тој аспект се гледа и работата на последниот прилепски иконописец, бидејќи тој не располагал со никаква творечка сила, туку се манифестирал исклучително како занаетчија, кој успешно ја совладал занаетчиската страна на иконописот.

Јован Зограф е роден во 1846 година во Прилеп, каде што и починал во 1908 година. Вистинското име му е Јован Атанасов Будимовски. Занаетот го учел кај својот зет од сестра, Адамче Зограф, со кого работел цели 17 години, прво како негов ученик, а подоцна како ортак. Од зачуваните икони, на кои јасно се познаваат рацете на двајцата зографи, се заклучува дека ни едниот, ни другиот зограф, не биле инветивни мајстори. Тие работеле како и мајсторите на дебарско-зографските школи, а особено по углед на зографот Дичо од Тресонче. Овој зограф оставил доста икони во Прилеп и во прилепскиот крај и со својата техника доста влијаел врз работата на прилепските иконописци. Влијанието на дебарските мајстори, а особено на

Свети Едвард II, крал на Англија

СПОМЕН НА СВЕТИОТ МАЧЕНИК ЕДВАРД II, КРАЛОТ НА АНГЛИЈА,

ЧИЈ СПОМЕН ЦРКВАТА ГО СЛАВИ НА 18 МАРТ

(963-978; Edward the Martyr)

Светиот крал Едвард[1] бил син на Едгар Мирољубивиот и неговата прва жена Етелфледа. Роден е во 963 година, како незаконско дете во бракот на неговиот татко и мајка, која, пак, била ќерка на грофот Одмер. Тој е роден во еден период, кога владееле тешки и жестоки црковни расправии меѓу Кентерберискиот архиепископ Дунстан, кој проповедал строг морал и воздржливост, и неговите противници, кои биле застапници за зачувување на белото духовништво. Дури и самиот избор на Едвард за крал било проследено со жестоки расправии и несогласувања. По смртта на кралот Едгар, како наследници останале неколку незаконски деца, од кои најстар бил 14-годишниот Едвард, како и двата сина од кралицата Елфрида: Етелред и Едмунд. Овие двајца имале првенство во наследувањето на кралскиот трон, но Дунстан, кој водел отворена борба со Елфрида поради нејзината властољубивост, направил и издејствувал за крал да биде избран и прогласен Едвард.

Неговото кралствување траело околу 4 години и било проследено со чести немири. Дворјаните, кои имале голем имот, во времето на Едгар биле принудени да се откажат од него и да го предадат на манастирите. Кога Едгар починал, тие виделе можност повторно да си го вратат имотот назад, зашто сметале дека Едвард нема искуство во водењето на државата за да го спречи овој нивни обид. На нечовечки начин дворјаните почнале да го враќаат имотот назад, притоа уништувајќи сè што било манастирско. Едвард, кој за свој советник го имал Дунстан, застанал на страна на Црквата. Оваа негова позиција ја осудиле дворјаните, па веднаш почнале да кројат планови како да го симнат од престолот, а на негово место да го постават Етелред, синот на Елфрида.

На 18 март 978 година, кога кралот Едвард бил во лов околу замокот Корф, каде што била и резиденцијата на неговата маќеа Елфрида, посакал да ѝ се јави, а притоа со себе не зел никого од неговата придружба. Во замокот почувствувал жед, па не слегувајќи од коњот, ја замолил маќеата да му подаде чаша со

„Чудото во ќелијата со број 7“

„ЧУДОТО ВО ЌЕЛИЈАТА СО БРОЈ 7“

Самопожртвувањето е најсигурна гарација дека љубовта кон самиот себе нема да падне во мрежата на самољубието, па да се претвори во егоизам. Оној, кој е подготвен да манифестира самопожртвуваност во својата служба на Бога и во исполнувањето на должностите кон своите ближни, никогаш нема да падне во гревот на самољубието. Таквиот ќе се љуби самиот себе само до онаа мерка, до која, љубовта кон самиот себе е добродетел, односно, доколку негува чест и достоинство кон својата сопствена личност, за да може да ги посвети своите моќи за остварување на моралниот идеал, да служи на вишите цели на животот и на таков начин да постигне совршенство и спасение.

Токму филмот „Чудото во ќелијата со број 7“ ни ја открива сржта и суштината на самопожртвуваноста.

Верата во Бога во целост ја поткрепува самопожртвуваноста, и’ придава метафизичка цврстина и го осмислува подвигот. За неа, доброто, како манифестација на Божјата света волја поседува безусловна вредност и оправданост, а исто така и победоносна моќ. Во светлината на верата во Бога, добрината не е слаба и немоќна, зашто зад нејзината волшебна убавина и извонредна вредност не стои само ограничениот човек, туку и семожниот Бог. Остварувањето на доброто, на крајот на краиштата, е Божја волја и дело. А може ли Божјата волја да биде скршена? Може ли Божјото дело да пропадне? Од верата во божественоста на доброто и неговата победоносна моќ, верните луѓе добиваат вдахновеност, црпат мажественост и неверојатна моќ до крај да опстојува на свештената позиција на доброто против сите негови непријателски привремени авторитети и минливи сили. Таквиот верен човек е вдахновен и моќен, бидејќи никогаш не се чувствува осамен. Таквиот верен човек знае дека со него е будната свест на луѓето, но и Светиот и Семожен Бог. Во верата во Бога, во верата во неминовната и крајна победа на доброто и во неговото верно торжествување, големите луѓе и борци наоѓале сила да ги положат и своите животи за праведните дела. И навистина, како може човекот да се сложи со тоа да умре и да се фрли во студените прегратки на смртта, за нешто, во чија безусловна вредност и крајна победа не верува?

Филмот „Чудото во ќелијата со број 7“ е класичен повик и потсетување да го преиспитаме своето смирение. Смирениот човек, кон туѓите слабости и недостатоци се однесува снисходливо, не завидува на нивното напредување и среќа, не се гордее и не се фали. Во тој контекст, големиот Достоевски упатил и еден свој повик кон смирението, кој и по толку многу години звучи со